kum saati kumu yetiştirme sanatı

"iki insanın bir araya gelmesi aynı şekilde bir daha asla olamaz. zen'in çay töreni

o tekil anın altını çizer hep." sahaflık yaparken sattığım zen'le ilgili o kitaptan mıydı,

hatırlayamadım şimdi, herhangi bir yerde okumuş da olabilirim, belki bir filmden...

'nasıl?' sorusu yerine 'neden?' sorusuna eğilmek başka bir dünya çıkartır karşımıza,

kişilikler açısından da. 'nasıl?' yüzeye, 'neden?' içeriye gönderir, çoğunlukla. bir

böcekbilimci vardı şaşkın bakkal'da oturan, çekememiştim fotoğraflarını; 'neden?'.

konu değişiyor biliyorum ama, aklıma gelmişken bir daha yazayım: insan türünün

su üstünde durma çabasını hiçbir zaman anlamadım, şu yüzme dedikleri şeyi yani.

su orada, sen de kıyıdasın, şart mı şimdi içine girmen, içine girdin hadi şart mı üstünde

durmaya çalışarak o tuhaf debelenmeleri yaratman?

nerede geçiyordu, biri sinirlenip mekandaki sandalyeyi kırmıştı da

yan taraftaki biri sakince sormuştu: sandalye sana ne yaptı ki? bir kişi de tutup sormaz,

bakalım su seni istiyor mu? yok illa işgal edecek. dünya balık kaçışmıştır, o su

üstünde durup o acıklı hareketleri yapacak diye. zavallılar milyon yıldır alışmaya çalışıyorlardır

bu insan denilen formata suda. bu sandalye meselesi berbat bir diyalog gibi tınlamıştı

ilkin bende, şimdi öyle düşünmüyorum.

neyse.

kum saati yapan bir atölye vardı, adamın biri de kum saatleri için kum satıyordu atölyeye.

hep merak ederdim nerden getiriyor bu kadar ince kumu diye. pikabının, ne bileyim 50nc

kamyonunun arkasında kum saati kumu yüklenmiş ilerliyor işte. kum saati kumu satan

adam işin 'nasıl?' kısmındaysa, örneğin son çuvalı 50 nc'ye yükledikten sonra kamyonun

arka kapağını kapatmadan önce o son çuvala bir yumruk atabilir, atması muhtemel yani.

diyelim böyle oldu, ee n'oldu peki şimdi 'neden?'e?
 zaman daralıyor...

kum saati kumu satıcısının sağ elinin üstü hafifçe kızarmış. kamyonu sürerken sadece
asfalta bakıyor, etraftaki kuma, tarlaya bakacak değil; alt yapı-üst yapı meselesi.

 

SON 1:

arnavutköy belediyesini aradım. 78m2 toprak kiralıyormuş belediye. 10 m2'si kazma,

kürek türü malzemeleri koymak için küçük bir depoymuş geriye kalır 68 m2. yıllarca

yaşadığım o bodrum katının yüzölçümü. geçmişten kaçılmıyormuş, ha-ha... kibar kibar

anlattı bunları telefondaki kadın. kibar insanları seviyorum, "ince ayrıntıları ezdiğinden

dolayı kaba olan her şeyin hayatın egemen örgütlenmesinden yana olduğu"nu
düşünüyorum; "bir durumcu sözlüğe önsöz".
neyse,  toprak parçasının yıllığı 500 liraymış. 520 olsa haftalığı 10 lira yapar,
aylığı 40 lira. fena gelmedi bana, ayda 40 liraya deposuyla 78m2 toprak sahibi olmak.
 ismimi yazdırdım, arayacak.

insan sadece kum saati kumu tarlası yapsa orayı yine mutlu olur.
hadi mutluluk büyük kelime, memnuniyet diyelim o zaman.

üstelik de o son çuvala hiç ihtiyacım olmayacak...

 

SON 2:

borges'in öykülerinden birinde sanırım ibn-i sina'ydı bahsettiği bir-iki paragraf tutmaz

bir kısım vardı. ibn-i sina odasında çalışıyor, sonbahar. çocuk sesleri duyulmaya başlıyor

avludan. bir ara başını el yazmalarından kaldırıp pencereye doğru gidiyor. avluda çocuklar

bilmediği bir oyun oynuyorlar, bruegel olsa bilirdi. dalıyor ibn-i sina. rüzgar çıkıyor.

avluda kumlar havaya kalkıyor. kum saati kumu satıcısının en sevmediği şey rüzgar.

zaman, ne garip!..

 

SON 3:

"fenikelilerin başkalarını düşünen insanlar olduğu" doğru mu?..

 

uygar asan

eylül 2013