" werner herzog of walking in ice"

                                                                                                        kobanê için…

1978 yılında delft kentinde kaleme aldığı önsözde herzog  
1974 yılının kasım ayının sonlarına doğru paris’deki bir 
arkadaşından bir telefon aldığını yazıyor, 

arkadaşı ortak dostları lotte eisner’in hastaneye 
kaldırıldığını, durumunun çok ağır olduğunu 
ve yakında onu kaybedebileceklerini söyler.

"olamaz!″ diye cevap verir telefonda herzog
″müsaade edemeyiz ölmesine!.." 

hemen ertesi sabah ceketini alır ve yol için hazırladığı sırt  
çantasını sırtına geçirip yeni ve sağlam olduğunu söylediği botlarını da 

ayağına çekerek münih’teki evinden yola çıkar, 
paris’e kadar yürüyecektir. 
herzog’a göre onun yolda olduğunu ve kendisine doğru geldiğini düşünen 
lotte ölmeyecektir, öl(e)mez!..

yürüyüşü 1 aya yakın sürer herzog’un ve herzog dostunun 

paris’te yattığı hastaneye vardığında lotte yaşıyordur!...

not:

“werner herzog of walking in ice” (tanam press, 1980) kitabını 

karıştırırken birden bu durumu bir yerlerden hatırladığımı düşünmeye başladım,

çok tanıdıktı mesele. oruç aruoba'dan okumuş olabilir miydim ilkin! 

've sinema..' dergilerini karıştırdım, yok. kitaplarına bakındım yok, yok. 

sonra birden tam ben karıştırdım galiba diyecekken 'yakın'ın sayfalarından 

birinde karşıma çıkıverdi; evet oruç aruoba'ymış ilk aktaran, 1997. 'yakın' kitabındaki 
satırları okurken üzerimde bıraktığı izin derinliği beliriverdi. 

kendisine teşekkürlerimle..

u.a.